Een recente studie, gepubliceerd in “Ecology and Evolution”, heeft wetenschappers op het spoor gezet van opvallende vondsten in oude zalmblikken. De blikjes, die dateren uit de late jaren 1970, bevatten naast vis ook mariene parasieten van de soort anisakidae. Op het eerste gezicht lijkt dit verontrustend, maar de uitkomsten geven ons meer inzicht in de gezondheid van de zee en roepen vragen op over de voedselketen.
De vondst van wormen in oude blikjes
De onderzoekers keken specifiek naar ingeblikte zalm, oorspronkelijk bewaard voor kwaliteitscontroles. Na tientallen jaren bleek dat de blikken vooral wormen bevatten. Deze wormen, de anisakidae, zijn parasieten die van nature voorkomen in vis zoals zalm. Het positieve is dat deze wormen geen gevaar vormen als ze door verhitting tijdens het inblikken of koken worden gedood. Wel kunnen levende exemplaren voedselvergiftiging veroorzaken wanneer men rauwe vis eet.
Natalie Mastick en Chelsea Wood van de Universiteit van Washington leidden het onderzoek. Zij wilden uitzoeken hoe deze parasieten zich ontwikkelen en wat hun aanwezigheid betekent voor de gezondheid van de zee. Volgens de onderzoekers mag je denken dat anisakidae een teken is dat de vis op je bord afkomstig is uit een gezonde omgeving (een soort natuurlijke indicator).
Verschillen tussen zalmsoorten
De onderzochte blikken bevatten vier zalmsoorten: keta-zalm (ook Pacifische zalm genoemd), roze zalm, rode zalm en coho-zalm (ook zilverzalm genoemd). Deze vissen kwamen uit twee gebieden: de Golf van Alaska en de Baai van Bristol. Over een periode van 42 jaar (van 1979 tot 2021) volgden de wetenschappers de veranderingen in het aantal anisakidae bij deze soorten.
Opvallend was dat de wormen aantrokken bij keta-zalm en roze zalm, terwijl de aantallen bij rode zalm en coho-zalm min of meer stabiel bleven. De onderzoekers hebben uitgebreid gekeken naar deze verschillen, maar een volledige verklaring blijft nog zoek. Dit opent de deur naar vragen over hoe verschillende natuurlijke factoren de parasieten beïnvloeden.
Wat betekent dit voor vervolgonderzoek
Deze studie wijst ons op nieuwe wegen om meer te leren over de zee, zonder dat er levende dieren verzameld hoeven te worden. Oude blikjes kunnen namelijk als waardevolle archieven dienen en ons iets vertellen over veranderingen over tientallen jaren. Dit soort onderzoek kan in de toekomst vaker worden toegepast om patronen en trends verder te belichten.
Het hergebruiken van oude conserveringsmethoden als onderzoeksinstrument biedt een fijne kans om lange tijdreeksen te bestuderen en zo onze kennis over de dynamiek in de natuur verder uit te breiden. Voor de wetenschappers betekent dit dat er misschien ruimte is voor minder ingrijpende manieren om milieukwesties te onderzoeken.
De verrassende ontdekkingen in deze blikken laten zien dat zelfs schijnbaar oude objecten ons boeiende inzichten kunnen geven over de natuurlijke wereld. Terwijl nieuwe studies in aantocht zijn, blijft één ding duidelijk: elk blikje vertelt een verhaal uit het verleden en kan ons helpen omgaan met de vraagstukken rond het behoud van gezonde zeeën.
