Hoe de schoenen rondtrokken
Het begon allemaal in Starnberg, Beieren. Daar doneerde de influencer zijn schoenen aan het Duitse Rode Kruis. Met een AirTag en de ‘Zoek mijn’-app kon hij precies volgen waar de schoenen terechtkwamen. Ze legden maar liefst 800 kilometer af en trokken langs München, Oostenrijk, Slovenië en Kroatië, voordat ze bij hun eindbestemming in Bosnië-Herzegovina arriveerden.
Op een markt in Bosnië-Herzegovina werden de schoenen uiteindelijk voor slechts 10 euro verkocht. Het was daar dat Moe, een andere influencer die het hele verhaal volgde, besloot de schoenen terug te kopen.
Wat er gezegd werd
Het Duitse Rode Kruis legde uit dat sommige ingezamelde kledingstukken lokaal als onverkoopbaar worden gezien. Daarom worden ze vaak doorverkocht aan recycling- of tweedehandsbedrijven, meestal in het buitenland. De opbrengst hiervan wordt gebruikt om andere humanitaire acties te financieren. Hoewel dit volgens de regels mag, schrok veel donateurs toen ze hoorden dat hun giften mogelijk eerst verkocht worden in plaats van direct bij de hulpbehoevenden terecht te komen.
De discussie rond de handelwijze
Deze situatie brengt wel vragen met zich mee over hoe donaties worden beheerd. Ondanks dat alles legaal verloopt, vinden veel mensen het verwarrend dat gedoneerde spullen soms commercieel verhandeld worden voordat ze hun uiteindelijke bestemming bereiken. Er blijft twijfel of iedereen wel echt weet wat er met de donaties gebeurt.
De discussie laat zien dat liefdadigheidsorganisaties wellicht opener moeten zijn over hun werkwijze. Dit kan er misschien toe leiden dat ze hun communicatie aanpassen, zodat donateurs beter geïnformeerd zijn over waar hun gulle giften uitkomen.
De reis van die schoenen toont niet alleen de onverwachte routes die donaties soms afleggen, maar maakt ook duidelijk dat beheer van deze processen best wat uitdagingen kent. Voor wie schenkt met de gedachte dat het direct naar mensen in nood gaat, is dit verhaal zeker het overwegen waard. Het nodigt uit tot nadenken over welke vragen we als donateur zouden moeten stellen om er zeker van te zijn dat onze giften doen wat we hopen dat ze doen.
